U ovom radu korišćen je model antičkog portreta kao jednog od kanona ljudske lepote. Koristeći se sopstvenim korigovanim portretom (uz pomoć maske koja pokazuje idealne ljudske proporcije lica) kao i idealnim antičkim ženskim licima, prevashodno uzorima nadljudske lepote, vrši se jedna vrsta eksperimenta, kroz oživljavanje mrtve i na neki način izmišljene forme, pritom ukazujuć na problem sagledavanja ljudskog lica kroz određeni pol.
Author uses the model of antique portrait as one possible canon of human beauty. By adjusting her own manipulated portrait (using a mask showing ideal human facial proportions) as well as antique female faces, mainly examples of superhuman beauty, she performs a kind of experiment by animating dead and on some level imaginary form. By doing so, the author indicates an issue in perceiving human face through prism of gender.
